“Ik woon hier ruim 43 jaar en wil niet meer weg. Kijk alleen al eens naar mijn uitzicht vanuit de woonkamer. Waar vind je zoiets? ” Zo, dat is duidelijk: ze is op haar plaats in haar kleine doch knusse huisje aan de rand van een volkswijk. Met uitzicht op het open veld. ‘Ze’ is de 79-jarige mevrouw Overhof die zich met haar stellige uitspraak onbewust schaart achter het beleid van de gemeente om ouderen zo lang mogelijk zelfstandig thuis te laten wonen. Ofschoon ze wel merkt dat dit met het klimmen der jaren moeilijker wordt.
“Ik ben diverse keren gevallen de afgelopen jaren. Aan mijn laatste val drie jaar geleden heb ik flink wat overgehouden. Vooral pijn aan mijn knieën, waardoor ik slecht ter been ben geworden.” Dat ze daarnaast al twintig jaar reuma heeft, maakt de situatie er niet beter op.
Zelf is ze ervan overtuigd dat er geen verband is tussen de valincidenten en haar reuma. “Gewoon een kwestie van eigen stomme schuld”, lacht ze. "Bijvoorbeeld die ene keer toen ik het oud papier aan de straat zette. Ik had niet in de gaten dat ik de doos op mijn voet had neergezet in plaats van rechtstreeks op de stoep. Toen ik me omdraaide om weer naar binnen te gaan, bleef mijn voet staan. Daar stond immers die zware doos op. Je kunt je wel voorstellen wat voor een smak ik toen heb gemaakt. Ook kan ik me nog herinneren dat ik bij de buren op bezoek was geweest. Bij het naar buiten gaan, struikelde ik over de dorpel. Tja, te druk met kletsen en niet goed uitgekeken. “
Mevrouw praat er vrij laconiek over, maar de valincidenten in combinatie met haar toenemende ouderdom en gebreken (naast reuma heeft ze ook last van trombose en diabetes) hebben er wel voor gezorgd dat ze inmiddels afhankelijk is van zorg.
“Mijn drie zonen wonen niet in de buurt en hebben bovendien een druk leven met hun eigen gezinnen. Ze helpen me waarmee ze kunnen, maar ik kan niet van hen verlangen dat ze mij iedere dag komen helpen met aankleden en wassen. Die hulp krijg ik van de thuiszorg van Envida. Om 06.55 uur ben ik de eerste die wordt geholpen. Het maakt mij niet uit om vroeg op te staan, want ik ben een ochtendmens. Het tweede bezoek is rond 22.15 uur. Dan helpen ze mij met uitkleden en wassen. Aansluitend ga ik naar bed.“ Daarnaast zorgen de medewerkers van Envida ervoor dat mevrouw haar medicijnen niet vergeet. “Die worden altijd keurig voor me klaargelegd.”
In totaal krijgt mevrouw wekelijks drie uur persoonlijke verzorging van Envida, waar ze –zoals ze aangeeft- erg tevreden over is. Daarnaast krijgt ze eens per week huishoudelijke hulp. “Voorheen kreeg ik iets meer dan drie uur persoonlijke verzorging. Toen werden ook de boodschappen voor mij gedaan, maar dat kan nu niet meer. Gelukkig woon ik in een fijne buurt waar de mensen nog iets voor elkaar over hebben. Een buurvrouw van een paar huizen verderop haalt de boodschappen voor mij. “
Het lopen gaat steeds moeilijker. “Nog niet zo lang geleden heb ik een rollator aangeschaft. Hiermee kan ik mij in de woonkamer en keuken goed verplaatsen en hoef ik niet bang te zijn dat ik val.” Probleem is echter de trap. “Naar boven en naar beneden gaan, is een worsteling. Dat lukt bijna niet meer. Ook niet met ondersteuning van de wijkzuster. Daarom word ik ook wel eens beneden gewassen. Het liefst wil ik echter van de badkamer gebruik kunnen maken. De wijkverpleegkundige van Envida heeft mij er op gewezen dat ik een aanvraag voor een traplift kan indienen bij de gemeente. Dat hebben we gedaan. Met succes, want binnenkort wordt de traplift geleverd.
Mevrouw Overhof kijkt ernaar uit. “Dan kan ik me weer door mijn hele huisje vrij bewegen. Het maakt me minder afhankelijk van anderen.”
