“Tja, wanneer merk je dat er iets niet klopt in je lichaam?”, herhaalt meneer Van Es uit Moorveld- Geulle (gemeente Meerssen) de vraag van de interviewer. “Het is moeilijk om één concreet moment te noemen, maar bij José was dat in ieder geval die gebeurtenis toen ze tijdens haar werk in de horeca zonder enige aanleiding het dienblad uit haar handen liet vallen. Een ander moment deed zich niet veel later voor tijdens onze vakantie in Oostenrijk. We zijn echte wandelaars. Daarom vond ik het zo vreemd dat ze elke vijftig meter halt moest houden, omdat het niet meer ging. Ik heb daar toen nog een grapje over gemaakt, maar daar kon ik later helemaal niet meer om lachen. Een onderzoek door de huisarts en specialist leverde namelijk de diagnose ‘MS’ op.”
Medio 2016, amper drie jaar na het ‘dienbladincident’, is mevrouw van Es (67) volledig afhankelijk van zorg. Ze kan bijna helemaal niets meer en ook het praten gaat moeizaam. “Ze heeft de dubbele pech dat ze is getroffen door een zeer agressieve vorm van MS”, verklaart haar man de snelle achteruitgang.
“José krijgt inmiddels dagelijks persoonlijke verzorging. Tussen 08.30 en 09.00 uur komt een verzorgende van Envida om haar te helpen met wassen en aankleden. De rest van de dag verzorg ik haar. Ook ’s avonds als ze naar bed gaat.” Meneer Van Es wil namens zijn vrouw benadrukken dat zij de dagelijkse zorg van Envida als liefdevol en als niet-gejaagd ervaart.
Naast persoonlijke verzorging van mevrouw krijgt de familie Van Es ook hulp in de huishouding. Eveneens van Envida. “We waren eerst bij een andere aanbieder, maar daar waren we niet tevreden over. We kregen te vaak iemand anders over de vloer. Na de overstap naar Envida hebben we geen klagen meer gehad. We hebben een vaste hulp in de huishouding, die haar werk erg goed doet.”
En hoe is het dan met meneer Van Es, want ga er maar eens aanstaan als 69-jarige. “Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Integendeel, de continue zorg is zwaar. Afgezien van de komst van de verzorgende van Envida ben ik de hele dag in de weer. Ook ’s nachts moet ik er een paar keer uit’. José kan zich bijvoorbeeld niet meer zelf omdraaien. Daar moet ik haar bij helpen. Bovendien heeft ze slaapapneu. Dat houdt mij ’s nachts alert. Daarom wil ik ’s middags voor de tv nog wel eens even in slaap vallen.”
Tijd voor zichzelf heeft hij nauwelijks. “De huisarts heeft mij erop gewezen dat ik ook voor mezelf moet zorgen en me weer onder de mensen moet gaan begeven. Die raad heb ik ter harte genomen, ofschoon ik dat in het begin moeilijk vond want ik wil voor mijn vrouw kunnen zorgen. Maar goed, nu ga ik weer elke donderdagavond een paar uurtjes naar de muziekvereniging waar ik lid van ben. Onze twee kinderen –de een woont in de buurt en de ander wat verder weg- wisselen zich dan om beurten af om bij mijn vrouw te zijn. Binnenkort krijgen we echter een mantelzorgvrijwilliger toegewezen. Hij of zij komt dan op donderdagavond een paar uurtjes bij José. De kinderen vonden het geen probleem om die avonden hier te zijn, maar ik wil hen niet te veel belasten. Zij hebben ook allebei een druk leven met gezin en baan.”
Hoe lang meneer Van Es thuis nog voor zijn vrouw kan zorgen, weet hij niet. “ Zo lang mogelijk”, zegt hij stellig. “Thuis voelt ze zich het beste en is ze op haar plaats. Aan een verpleeghuis willen we absoluut nog niet denken.’
