Weer lekker zelf kunnen eten

Brood bij het ontbijt gaat nog goed, maar avondeten lukt niet meer. Vaak komt er een moment voor onze dementerende bewoners dat bestek niet meer wordt herkend. Of dat alleen het eten met een duidelijke kleur, zoals groene spinazie of rode kool, wordt gegeten. De aardappels met belangrijke voedingswaarde blijven ongezien liggen. De Bron ziet een oplossing in fingerfood. Sinds afgelopen maand kunnen bewoners hier eten in de vorm van gepaneerde kleine hamburgers, hapjes of pannenkoekjes waarin een volledige verantwoorde maaltijd is verwerkt.

Het idee kwam van Astrid Louvenberg-Pelz, medewerker gastenservice. Astrid zag haar dementerende moeder telkens een beetje kleiner worden. Haar eetlust was bijna verdwenen. ‘Ik kwam op internet een aantal fingerfoodrecepten tegen. Toen ik samen met mijn moeder experimenteerde met verschillende gerechten, zag ik haar gewicht langzaam terugkomen. Ik was zo blij verrast over het resultaat dat ik aan Herman Eerens, kok bij De Bron, heb gevraagd of wij  fingerfood aan onze bewoners konden serveren.’

Lekkerder, gezonder en actiever
Herman: ‘Ik vond het gelijk een goed idee. Mensen zijn oud en ziek en we kunnen hen niet beter maken. Maar we kunnen er wel alles aan doen om meer leven toe te voegen aan de dagen. Ik denk dat lekker en gezond eten daar een belangrijk onderdeel van is. Het management deelde dit inzicht en daarom kregen we direct steun om hiermee verder te gaan. Astrid en ik zochten de samenwerking op met onze collega’s van diëtiek, ergotherapie en logopedie. Er bleken meer voordelen te zijn dan alleen maar meer en lekkerder eten. De ergotherapeut  gaf aan dat het tillen van de arm naar de mond al een hele goede beweging is voor bewoners. Je bent dan een stuk actiever dan wanneer je gevoerd wordt. De logopedist gaf aan dat juist de kauwbeweging een voordeel is, dus dat het eten niet te gladgemalen moet zijn. Het kauwen beïnvloedt het spijsverteringsproces waardoor eten ook weer gaat smaken.’

Even wennen
Familie en medewerkers hebben aan het idee moeten wennen. Fingerfood was hen niet bekend. We hebben daarom een presentatie gegeven met een proeverij. Daar ondervond iedereen dat de hapjes smaken naar de maaltijd zoals je deze thuis serveert, zoals asperges met kaassaus en krieltjes. Of naar een milde Thaise curry. De reacties waren geweldig.  De familieleden waren enthousiast. Astrid: ‘Maar er is ook weerstand. Sommige medewerkers vinden het handiger om twee bakjes appelmoes te geven want dat vult lekker snel. Ik benadruk dan met een mattenklopper dat deze hapjes samen een complete maaltijd vormen met al het nodige aan voedingswaarden. En dat die pudding of appelmoes alleen maar suiker is. Eten vervangen door een toetje kan natuurlijk niet. Maar ik geef toe: fingerfood vraagt om een beetje handigheid, geduld en aanmoediging. Door de resultaten, zoals gewichtstoename van bewoners, te delen met het team, merk ik dat zij er ook steeds meer in geloven en er ook naar gaan handelen. Laatst zei een collega verbaasd: mevrouw komt echt bij!

Van eten naar tafelen
Astrid: ‘Voorheen zag je dat bewoners gemalen eten ook met hun handen aten. Dat ging dan vervolgens de hele tafel over. Nu eten ze een paar kleine hamburgers of pannenkoekjes, dat eet veel smakelijker. Ook voor de tafelgenoten is dat prettiger. We werken nu nog aan een aantrekkelijke aankleding van de maaltijd. Het heeft misschien geen praktische meerwaarde, maar het is prettiger en huiselijker om aan een tafel te eten die gedekt is. Tafelen moet vooral ook gezellig blijven.’