Het is de nachtmerrie van iedere zorgmedewerker, een bewoonster van een gesloten afdeling die wegloopt en een paar dagen zoek blijft (van maandagavond tot woensdagochtend). Maar het is het ook een gebeurtenis die vragen oproept. Hoe ver kunnen en durven we eigenlijk te gaan met het geven van meer bewegingsvrijheid aan dementerende bewoners?
Niet alleen familie en de politie gaan op zoek als een bewoonster van Klein Gulpen laat op de avond de benen neemt. Ook ongeruste medewerkers van Envida gaan urenlang met zaklampen op pad. “Iedereen was van slag”, blikt teamleidster Nicole van Tilburg terug.
Reflex
Wanneer mevrouw na twee dagen in goede gezondheid wordt teruggevonden, is de opluchting groot. Die moeten we voortaan binnen zien te houden, is de eerste reflex. Want wat als het níet goed was afgelopen? Begrijpelijke eerste reacties, maar als de eerste schrik voorbij is, komt het besef dat het achter slot en grendel zetten van bewoners weinig toevoegt aan hun leven. Niet voor niets is de Visie Verpleegzorg er op gericht om mensen zoveel mogelijk bewegingsvrijheid te geven. “Dat is wennen voor iedereen en het is ook spannend”, erkent Nicole van Tilburg. “Welke risico’s durven we te nemen? Maar opsluiten is niet het antwoord, daarvan ben ik overtuigd.”
Teamwork
Waarom wilde mevrouw eigenlijk weg en wat is er nodig om haar gelukkiger te maken in Klein Gulpen? Enkele weken na haar verdwijning zitten de bewoonster en teamleidster Nicole van Tilburg samen om tafel. En dat is niet voor het eerst, want het avontuur en wat eraan voorafging is uitgebreid gesproken. Met mevrouw, de familie en met verschillende disciplines binnen Envida. Dat heeft geleid tot nieuwe afspraken en inzichten.