Lees ook de verhalen van GERTIE HOUBEN, casemanager dementie Maastricht Heuvelland, TIM HODIAMONT, verpleegkundige i.o. van het PG team Vaals, DIANA EGGEN, voedingsassistent in woonzorgcentrum De Appelgaard en RIK BLEZER, social worker voor de regio Groot Meerssen en Valkenburg.
Als je aan Kim Reitz vraagt wat het mooiste is aan haar werk als activiteitenbegeleider, dan hoeft ze daar niet over na te denken: ‘die glimlach op het gezicht van de bewoner’. Kim werkt op de afdeling De Wilg binnen woonzorgcentrum De Wilgenhof in Bunde. De Wilg biedt huisvesting aan twintig bewoners met dementie.
OPFLEUREN
‘Sommige bewoners zijn op momenten nog redelijk helder, anderen zijn al verder in het dementieproces, waardoor contact maken heel moeilijk is. Ze staren wezenloos voor zich uit en ondergaan de dag gelaten. Maar als ik dan een activiteit met hen doe, bijvoorbeeld luisteren naar liedjes van vroeger of naar beelden uit het verleden kijken, dan zie ik ze opfleuren. Er verschijnt ineens een lach op het gezicht of ze gaan meedeinen op de klanken van de muziek. Dat is zó mooi om mee te maken. Mijn dag kan dan niet meer stuk’.
PERFECTE MATCH
Kim is van huis uit sportdocent, maar het idee om de hele dag in een sporthal door te brengen, was niet bepaald een rooskleurig toekomstbeeld. Ze maakte een carrièreswitch door als onderwijsassistent in een school voor speciaal onderwijs te gaan werken. Via via kwam zij bij het toenmalige Klevarie terecht waar ze haar ervaring als sportdocente kon gaan combineren met haar organisatietalent. Een perfecte match. Ze heeft geen moment spijt gehad van haar keuze.
GESDESORIENTEERD
Werken met mensen met dementie is mooi en aangrijpend tegelijk. ‘Ik denk dan meteen aan het voorbeeld van een meneer die pas bij ons was komen wonen. Zijn gedrag staat symbool voor dat van veel medebewoners. ‘Ze zijn gedesoriënteerd, weten niet wat er aan de hand is en voelen zich ontheemd. Dit kan leiden tot opstandig gedrag. Naarmate ze langer bij ons zijn en het ziekteproces diepere sporen achterlaat, verandert dat vaak. Dan raken ze in zichzelf gekeerd en wordt communicatie steeds moeilijker. Totdat ze deelnemen aan een activiteit. De meneer over wie ik het net had, had vroeger een passie voor wielrennen. Zodoende had ik voor hem een activiteit uitgekozen waarbij hij die passie opnieuw kon beleven. Als je ziet wat dat met hem deed!
ONDERSTEUNING VOOR FAMILIE
Belangrijk is ook de ondersteuning die ik kan bieden aan de familieleden van een bewoner, want voor hen is het ook een lastige situatie. Het is heel moeilijk om te wennen aan het idee dat je vader of moeder dementerend is. Soms stelt een zoon of dochter de vraag: “En mam, wat heb je gegeten vandaag?” Hoe goedbedoeld die vraag ook is, maar die moet je dus niet stellen want moeder weet het antwoord niet. Simpelweg omdat ze vergeten is wat ze gegeten heeft. Als ze dan met zo’n vraag wordt geconfronteerd, kan ze daar onrustig van worden. Het is dus belangrijk voor bezoekers dat ze weten hoe ze het beste invulling kunnen geven aan het bezoek. Ik wil hen daar graag bij helpen door hen een aantal tips aan te reiken. Het mooiste zou zijn als we dat kunnen doen in een informele bijeenkomst. Dat is er nu -onder andere vanwege corona- niet vaak van gekomen, maar in de toekomst wil ik dat zeker weer gaan oppakken. ‘
Lees ook de verhalen van GERTIE HOUBEN, casemanager dementie Maastricht Heuvelland, en TIM HODIAMONT, verpleegkundige i.o. van het PG team Vaals.
